دموکراسی و حاکمیت از نگاه امریکا و صهیونیسم
تاریخ انتشار: ۲۹ بهمن ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۷۷۵۸۴۳
از نگاه صهیونیسم و امریکا حتی در کل فلسطین یک رفراندوم از تمام کسانی که به این سرزمین تعلق دارند قابل قبول نیست و نظام نژادپرست و تحمیلی مورد حمایت کشورهای استعماری اروپا و امریکا، مشروعیت دارد.
به گزارش مشرق، هادی محمدی طی یادداشتی در روزنامه جوان نوشت: پاشنه آشیل منافع استعماری و صهیونیستی در جنگ غزه پس از شکست و رسوایی و همه انواع جنایتهای ثبت شده مطابق تعاریف بینالمللی، این است که نباید اراده مردمی و مقاومت در مقابل نظام نژادپرست و اشغالگر و مجرم صهیونیستی پیروز شوند و هر آنچه با منافع این رژیم یا منافع نامشروع امریکا در منطقه در تضاد است، محقق نشود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
امروز یکی از چالشها و مشکلات امریکا و اسرائیل در چگونگی پایان جنگ و آینده حکومت در غزه این است که با یک اقلیت از مزدوران حاکم بر کشورهای عربی که از پروژهای غیر دموکراتیک حمایت میکنند، بایدها و نبایدها را به اجرا بگذارند. این نگاه نامشروع فقط یک حاکمیت مزدور و همسو و مطیع در مقابل صهیونیستها را به عنوان یک دولت فلسطینی وعده میدهد. البته صهیونیستها هیچگاه و در هیچ دورهای به دو دولت فلسطینی و اسرائیلی در کنار هم قائل نبودهاند و آنچه را که هم در مورد اخراج کامل فلسطینیها به کشورهای همسایه مطرح میکنند، پایان پروژه صهیونیستی نیست، بلکه تکهتکه کردن جمعیت فلسطین در کشورهای مختلف و دور از فلسطین اشغالی را هدفگذاری کردهاند، یعنی نه به دموکراسی و اراده جوامع بشری و نه به حق حاکمیت مجامع بشری و فلسطینی اعتقادی ندارند.
تمامی رایزنیهای امریکایی در نزدیک پنج ماه جنگ در غزه این است که با وعدهای از یک تصور موهوم و ناقص از حکومت و همراهی و تأیید چند کشور عربی اسلامی، ضریب اطمینان نقد به صهیونیستها در امنیت و ماندگاری نظام نامشروع و اشغالگرانه بدهند، ولی در یک پروسه فرسایشی زمان، اهداف صهیونیسم در نابودی حقوق یک جمعیت اصیل فلسطینی و حق سرنوشت و حاکمیت آن به سرانجام برسد. امریکا نیز در منطقه همین منطق را برای سیطره و چپاول و نادیده گرفتن حقوق و حاکمیت و اصالت اراده مردمی و کشورها، به عنوان یک ابرقدرت و قلدر دنبال میکند و اگر هرگونه مقاومتی از سوی این جوامع و کشورها در مقابل سیاست استعماری و غیرانسانی آنها به اجرا درآید، با وحشیانهترین روشها و ابزارها همانگونه که چهره واقعی آنها را در غزه و ۷۵ سال گذشته در فلسطین شاهد بودهایم، به نمایش گذاشته و حاضرند تمامی گفتمانهای فریبکارانه و جعلی گذشته خود را زیر پا گذاشته و دموکراسی و حق حاکمیت مردم و کشورها را قربانی منافع چپاولگرانه و نامشروع خود کنند.
با اینکه پروژه جنایت و نسل کشی نامحدود از سوی امریکا و توسط رژیم صهیونیستی و حمایت مزدوران عربی یا اروپاییها در غزه در ماههای گذشته ناکام مانده و حتی در مرز شکست نهایی است، شبکه شرارت و شیطانی غربی-صهیونیستی و مزدوران عربی، در تلاشند نظم ضدانسانی و سیطره غیرقانونی خود را در مقابل اراده آهنین مقاومت و مردم در غزه و منطقه حفظ کنند و سرافکنده خارج نشوند. شاید جنگ رفح مرحله پایانی در غزه نباشد، ولی اراده مقاومت در غزه و لبنان و یمن و عراق و کل منطقه، مصمم است با روش و اقدامات جدید خود، پایان شکست را بر صهیونیسم و حامیان آن تحمیل کنند.
منبع: مشرق
کلیدواژه: تحلیل روز طوفان الاقصی قیمت اسرائیل اسراییل رژیم صهیونیستی امریکا کاخ سفید فلسطین یمن غزه آمریکا لبنان جنگ غزه هادی محمدی صهیونیسم خودرو قیمت های روز در یک نگاه حوادث سلامت صهیونیست ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.mashreghnews.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «مشرق» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۷۷۵۸۴۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«انقلاب میخک» پرتغال که منجر به دموکراسی در این کشور شد را بشناسیم
به گزارش جماران به نقل از یورونیوز، ساکنان پایتخت پرتغال در حالی روز پنجشنبه پنجاهمین سالگرد انقلاب میخک را که یادآور مبارزه با دیکتاتوری و پیروزی است جشن گرفتند که حمایت از راست افراطی طی سالهای اخیر در این کشور، همانند اغلب نقاط اروپا بیش از گذشته مورد استقبال قرار گرفته است.
دهها هزار نفر روز پنجشنبه برای گرامیداشت جشن پنجاهمین سالگرد «انقلاب میخک» در پرتغال که طولانیترین دیکتاتوری فاشیستی اروپا را سرنگون کرد و دموکراسی را در این کشور به ارمغان آورد، به خیابانهای لیسبون، پایتخت سرازیر شدند.
جمعیت زیادی از ساکنان لیسبون در این راهپیمایی حضور داشتند و ضمن در دست داشتن گلهای میخک و برافراشتن پرچمهای کشورشان شعار «۲۵ آوریل همیشه؛ فاشیسم هرگز دوباره!» سر دادند.
آنتونیو اولیویرا سالازار، پرتغال را از سال ۱۹۳۲ تا ۱۹۶۸ تحت سلطه خود داشت، اما حکومت اقتدارگرای فوق محافظهکار او با جانشینش مارسلو کائتانو، تنها شش سال دیگر تداوم یافت و سرانجام در ۲۵ آوریل ۱۹۷۴ با انقلاب میخک از هم فروپاشید.
این انقلاب تقریبا بدون خونریزی توسط گروهی از افسران جوان ارتش که خواهان دموکراسی و پایان دادن به جنگهای طولانیمدت علیه جنبشهای استقلال در مستعمرات آفریقا بودند، پایهریزی و هدایت شد. کودتای نظامی توسط گروه «کاپیتانهای آوریل» منجر به استعمارزدایی سریع شد.
مشارکت ساکنان پایتخت در جشنی ملی که یادآور مبارزه با دیکتاتوری است در حالی صورت میگیرد که حمایت از راست افراطی طی سالهای اخیر در پرتغال، همانند اغلب نقاط اروپا بیش از گذشته به چشم میخورد.
جشنهای روز پنجشنبه در میدان کومِرس (تجارت) لیسبون، در کنار رودخانه تاگوس آغاز شد، جایی که دو ناوچه نیروی دریایی این کشور پهلو گرفته بودند.
همزمان، جنگندههای نیروی هوایی در آسمان به پرواز درآمدند، خودروهای نظامی در مسیر تعیین شده حرکت کردند و بیش از ۴۰۰ سرباز در این مراسم رژه رفتند و سرود ملی کشورشان را خواندند.
ژوائو مارسلینو، شهروند ۷۴ ساله پرتغالی که از جمله شرکت کنندگان در جشنهای سالگرد انقلاب میخک در لیسبون است نسبت به اوجگیری گرایشهای افراطی در کشورش ابراز نگرانی میکند.
وی میگوید که ظهور چشمگیر جریانهای عوامگرا و راست افراطی طی سالهای اخیر در پرتغال که به گفته او بازتابی از یک رویکرد مشابه در دیگر کشورهای عضو اتحادیه محسوب میشود بسیار نگران کننده است زیرا «راه حلهای خوبی را برای هیچ کشوری به ارمغان نمی آورد.»
این شهروند سالخورده پرتغالی میافزاید: «نگرانم که بعد از ۵۰ سال دموکراسی هنوز عدهای از مردم آنگونه که باید آگاه نشده باشند... حال آنکه راست افراطی در حال پیشروی است زیرا احزاب اصلی به توسعه کشور کمک نمیکنند.»
مارسلو ربلو دی سوسا، رئیس جمهوری پرتغال طی سخنانی در حضور نمایندگان پارلمان گفت که همه «باید به نیروی حیاتی دموکراسی واقف باشند و به سطحی از فروتنی و ذکاوت برسند که همواره دموکراسی، حتی نمونه ناقص آنرا به دیکتاتوری ترجیح دهند.»
به رغم آنکه نظام دموکراسی چندحزبی حاکم بر پرتغال از سال ۱۹۷۴ همواره تداوم داشته و زیرساختهای آن بواسطه عضویت در اتحادیه اروپا و کمک صندوقهای توسعه به شکل قابل توجهی مدرن شده، اما پرتغال همچنان فقیرترین کشور اروپای غربی باقی مانده است.
نارضایتی از بحران مسکن ناشی از افزایش مداوم اجاره بها به همراه دستمزدهای پایین، خدمات بهداشتی ضعیف و موارد که از فساد در احزاب اصلی کشور حکایت دارد، باعث تقویت راست افراطی در پرتغال شده است.
ژوزه دوارته، جوان ۲۹ ساله پرتغالی میگوید که امسال جشن گرفتن انقلاب به دلیل ظهور راست افراطی که او امیدوار است موقتی باشد، اهمیت بیشتری پیدا کرده است.
به گفته این شهروند پرتغالی: «ما همه میتوانیم با میراث به جا مانده از آنهایی که انقلاب ۲۵ آوریل را رقم زدند، با راست افراطی مبارزه کنیم.»
«فیل در اتاق»
آنتونیو کاستا پینتو، محقق علوم سیاسی دانشگاه لیسبون معتقد است در حالی که اکثر پرتغالیها لیبرال دموکراسی را پذیرفته و به انقلاب ۲۵ آوریل افتخار می کنند، محبوبیت روزافزون چِگا، حزب پوپولیست و ضد مهاجر پرتغال، به مثابه «فیلی در اتاق» که در جشنهای انقلاب میخک امسال بود. (کنایه به مشکلی بزرگ که هیچکس نمیخواهد به آن فکر کند و یا آنرا به چالش بکشد.)
وی میافزاید : «چگا افرادی را به سوی خود جذب کرده که نگاهی تجدیدنظرطلبانه به تاریخ دارند و برآنند که استعمار و امپراتوری چندان بد هم نبودند و باید به گذشته پرتغال و نمادهای آن بها داد.»
چگا به طور مکرر از شعار سالازار یعنی «خدا، میهن پرستی و خانواده» استفاده می کند و به این سه «کار» را نیز افزوده است.
آندره ونتورا، رهبر چگا، انگ فاشیست بودن به خود یا حزبش را رد میکند و میگوید که این حزب ضد ساختار است و می خواهد قانون اساسی پرتغال را تغییر دهد.
ونتورا روز پنجشنبه در پارلمان، با متهم کردن سوسیال دموکراتهای حاکم و اپوزیسیون سوسیالیست به ناتوانی در پایان دادن به فقر در کشور، گفت: «پنجاه سال پیش انقلابی کردیم که به ما آزادی داد، اما در ادامه عزت را از ما گرفت.»
چگا که در سال ۲۰۱۹ تأسیس شد، سومین حزب بزرگ پرتغال است؛ این حزب راست افراطی تعداد نمایندگان خود را در انتخابات پارلمانی مارس چهار برابر کرد و به ۵۰ نفر رساند.